ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ, ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ.Έδώ και 64 μέρες κρατούμαι σε αυτό το τμήμα συνοριακής φύλαξης σε συνθήκες αφάνταστα δύσκολες.
Μέσα στο κελί αυτή τη στιγμή...
είμαστε 124 άνθρωποι. Το κελί είναι πολύ μικρό, μπορεί να χωρέσει μόνο 35 ανθρώπους. Δεν υπάρχει χώρος να ξαπλώσουμε και να κοιμηθούμε, δεν μπορούμε να περπατήσουμε μέχρι την τουαλέτα, δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμα και τα πιο απλά πράγματα. Όταν μας διανέμουν το φαγητό, περνάνε δύο ώρες μέχρι να πάρει ο καθένας τη μερίδα του, πολλοί μαλώνουν μεταξύ τους, είμαστε τόσοι πολλοί εκεί μέσα που δεν μπορούμε να κουνηθούμε, να “αναπνεύσουμε”. Κάθε βράδυ ελπίζουμε ότι θα καταφέρουμε να κοιμηθούμε καλά, αλλά ξυπνάμε την άλλη μέρα και όλο μας το σώμα πονάει.
Όλοι οι άνθρωποι που κρατούνται σε αυτό το τμήμα έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης που δεν ξέρουμε πώς όλη αυτή η κατάσταση θα επηρεάσει το σώμα μας και την ψυχική μας υγεία. Δεν ξέρω πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις συνθήκες και πώς θα καταλήξουμε. Φοβόμαστε ότι θα τρελαθούμε εδώ μέσα.
Μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ζώα, χειρότερα από ζώα, και αυτό μας εξουθενώνει ψυχικά και σωματικά. Δεν τους ενδιαφέρει αν είμαστε άνθρωποι. Ένας ελεύθερος άνθρωπος έχει δύο μέτρα ελεύθερο χώρο να περπατήσει, μπορεί να βγει έξω να πάρει αέρα, μπορεί να έχει το χώρο του – γιατί θα πρέπει να μας συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο; Γνωρίζω ότι ήρθα εδώ χωρίς χαρτιά, αλλά γιατί θα πρέπει να πληρώσω για αυτό με έναν τόσο απάνθρωπο τρόπο; Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ κάτι τέτοιο σε έναν άλλο άνθρωπο. Δεν θα πρέπει να με κρίνουν. Δε με γνωρίζουν καθόλου.
Οι συνθήκες διαβίωσης εδώ είναι άθλιες, αλλά αυτό που με “σκοτώνει” περισσότερο είναι η συμπεριφορά. Κανείς δε μας μιλάει, κανείς δε μας δίνει πληροφορίες για το πότε θα φύγουμε από αυτό το μέρος, πότε θα απελευθερωθούμε. Μας λένε μόνο: “Δεν ξέρω, μπορεί σήμερα, μπορεί αύριο…” Αυτό που πραγματικά θέλω να ξέρω είναι πού βρίσκεται το άτομο που μπορεί να μας πει, που ξέρει να μας πει τι θα γίνει με εμάς εδώ…
Έχουμε χάσει κάθε ελπίδα εδώ. Πριν από μερικούς μήνες ονειρευόμουν να φύγω από τη χώρα μου, γιατί η κατάσταση εκεί ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Ονειρευόμουν να πάω στη Γαλλία για να είμαι με την οικογένειά μου. Είχα την ελπίδα ότι θα ήμουν μαζί τους, αλλά τώρα έχω χάσει κάθε ελπίδα.
Δεν ήθελα να έρθω να μείνω στην Ελλάδα, Ήταν απλά ένα πέρασμα για μένα για να φτάσω στη Γαλλία. Όταν ήμουν στη χώρα μου είχα προσπαθήσει να πάρω βίζα για να μπω σε διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δεν κατάφερα να βγάλω βίζα, παρόλο που είχα ξοδέψει χιλιάδες ευρώ. Τότε άκουσα από κάτι φίλους ότι κάποιοι είχαν καταφέρει να περάσουν στην Ευρώπη μέσα από την Ελλάδα και ότι τους πήρε μόνο δύο μέρες για να μπουν στη χώρα. Έτσι αποφάσισα να κάνω και εγώ αυτό το ταξίδι. Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο άσχημη είναι η κατάσταση εδώ πέρα.
Τώρα, όταν τηλεφωνώ στην οικογένειά μου στη Γαλλία δεν μπορώ να τους πω τι περνάω εδώ πέρα, δεν μπορώ να τους πω τι συμβαίνει εδώ πέρα. Τι να τους πω; Ότι ζω μέσα σε μία κόλαση; Και όταν κλείνω το τηλέφωνο, θέλω να ξεχάσω ότι έχω οικογένεια, θέλω να ξεχάσω τα πάντα, γιατί αν σκέφτομαι για τη ζωή που είχα πριν και για την οικογένειά μου φοβάμαι ότι θα τρελαθώ και θα χάσω τον εαυτό μου.
Δεν μπορώ να έχω όνειρα για το μέλλον μου. Ζω μέσα στην κόλαση και το μόνο που βλέπω είναι εφιάλτες. Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν τώρα, δεν ξέρω πώς μπορώ να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Δεν μπορώ να δω κανένα μέλλον, θέλω μόνο να είμαι με την οικογένειά μου, κανείς δεν μπορεί να δει το μέλλον του, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο παρά μόνο αυτή την κόλαση στην οποία ζούμε. Πότε θα με απελευθερώσουν;
Το μόνο πράγμα που μας δίνει ελπίδα εδώ μέσα είναι η παρουσία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Αν οι ΓΧΣ δεν ήταν εδώ, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει. Η ψυχολόγος των ΓΧΣ με βοήθησε πολύ να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Για αυτό το λόγο έγραψα αυτό το γράμμα, γιατί ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω την ψυχολόγο και την ομάδα των ΓΧΣ για τη δουλειά που κάνουν εδώ. Αλλά μου πήρε τέσσερις ώρες να γράψω αυτό το γράμμα. Δεν μπορούσα να βρω τις λέξεις, τις είχα ξεχάσει. Όταν βρίσκεσαι κλειδωμένος εδώ μέσα για μήνες δεν μπορείς να βρεις τον εαυτό σου, χάνεις κάθε αίσθηση του εαυτού σου, χάνεις τις λέξεις. Και οι μόνες λέξεις που μπορούσα να γράψω στην αρχή ήταν οι λέξεις: βοηθήστε μας, βοηθήστε μας, βοηθήστε μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου